تاندونیت زانو که به عنوان تاندونیت کشکک یا زانوی جامپر نیز شناخته می‌شود، یک بیماری شایع است که با التهاب و تحریک تاندون کشکک، که کشکک زانو (کشکک) را به استخوان ساق پا (درشت نی) متصل می‌کند، مشخص می‌شود. این وضعیت اغلب در نتیجه استرس مکرر یا استفاده بیش از حد از زانو، به ویژه در حین فعالیت های بدنی که شامل پریدن، دویدن یا تغییر جهت سریع است، رخ می دهد.
تاندونیت زانو می‌تواند باعث ناراحتی، درد و محدودیت‌های عملکردی شود و افراد را در هر سنی و در هر سطح فعالیت تحت تاثیر قرار دهد.
مفصل زانو یک مفصل لولای پیچیده است که استخوان ران (فمور) را به استخوان ساق پا (درشت نی) متصل می کند. کشکک یا کاسه زانو، استخوانی کوچک و مثلثی شکل است که در جلوی مفصل زانو قرار دارد و نقش مهمی در کشش و ثبات زانو دارد. تاندون کشکک که به عنوان رباط کشکک نیز شناخته می شود، کشکک را به توبروزیته درشت نی، یک برجستگی استخوانی در جلوی درشت نی، متصل می کند. این تاندون برای انتقال نیروهای ایجاد شده توسط عضلات ران به ساق پا ضروری است و امکان انجام حرکاتی مانند پریدن، دویدن و راه رفتن را فراهم می کند.
تاندونیت زانو زمانی ایجاد می‌شود که تاندون کشکک تحت فشار مکرر یا فعالیت‌های شدید قرار می‌گیرد که منجر به ریزش پارگی، التهاب و تخریب تاندون می‌شود. این وضعیت اغلب با ورزش ها و فعالیت هایی که شامل پریدن و فرود مکرر است، مانند بسکتبال، والیبال، فوتبال و دو و میدانی همراه است. علاوه بر این، افزایش ناگهانی فعالیت بدنی، تکنیک‌های تمرینی نامناسب، یا گرم کردن و حرکات کششی ناکافی می‌تواند به ایجاد تاندونیت زانو کمک کند.
بیشتر بخوانید : آرتروز زانو
علائم تاندونیت زانو
درد: افراد مبتلا به تاندونیت زانو اغلب درد و حساسیت موضعی را در اطراف قسمت تحتانی کشکک، به ویژه در حین فعالیت هایی که شامل حرکت یا ضربه زانو می شود، تجربه می کنند.
تورم: التهاب تاندون کشکک می تواند منجر به تورم شود که ممکن است باعث ایجاد برآمدگی قابل مشاهده یا قابل لمس در زیر کاسه زانو شود.
سفتی: برخی افراد ممکن است دچار سفتی در مفصل زانو شوند، به ویژه پس از دوره‌های عدم تحرک یا استراحت.
محدودیت‌های عملکردی: تاندونیت زانو می‌تواند بر توانایی شرکت در فعالیت‌های بدنی تأثیر بگذارد و ممکن است منجر به مشکلاتی در پریدن، دویدن یا بالا رفتن از پله شود.
کرپیتوس: در برخی موارد، افراد ممکن است در حین حرکت احساس خرخر کردن، ساییدن یا ترکیدن در مفصل زانو را تجربه کنند.
روشهای درمان
درمان تاندونیت زانو با هدف کاهش درد و التهاب، ارتقای بهبودی تاندون و رسیدگی به عوامل موثر برای جلوگیری از عود است. استراتژی های مدیریت اولیه برای تاندونیت زانو ممکن است شامل موارد زیر باشد:
استراحت و اصلاح فعالیت: اجتناب یا کاهش فعالیت‌هایی که درد و التهاب زانو را تشدید می‌کنند، برای بهبود تاندون بسیار مهم است. اصلاح روال های تمرینی و شرکت در تمرینات کم ضربه می تواند به کاهش استرس روی تاندون کشکک کمک کند.
یخ درمانی: قرار دادن کمپرس یخ روی زانوی آسیب دیده می تواند به کاهش التهاب و کاهش درد کمک کند. سرما درمانی معمولاً برای دوره های کوتاه مدت و چند بار در روز توصیه می شود.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): داروهای بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن ممکن است برای مدیریت درد و کاهش التهاب استفاده شوند.
فیزیوتراپی: تمرینات هدفمند و روتین های کششی می تواند به تقویت عضلات اطراف زانو، بهبود انعطاف پذیری و ارتقای بیومکانیک مناسب کمک کند. فیزیوتراپیست‌ها می‌توانند برنامه‌های توانبخشی شخصی‌سازی‌شده را برای رفع ضعف‌ها یا عدم تعادل‌های خاص که به تاندونیت زانو کمک می‌کنند، ارائه دهند.
بریس زانو: استفاده از زانوبند یا بند طراحی شده برای حمایت از تاندون کشکک و کاهش استرس در طول فعالیت ممکن است باعث تسکین و ثبات شود.
شاک ویو تراپی: این درمان غیر تهاجمی شامل ارسال امواج صوتی به تاندون آسیب‌دیده، با هدف تحریک ترمیم بافت و کاهش درد است.
برای افراد مبتلا به موارد شدید یا مداوم تاندونیت زانو که به اقدامات محافظه کارانه پاسخ نمی دهند، ممکن است مداخله جراحی در نظر گرفته شود. بسته به میزان تخریب تاندون و نیازهای خاص فرد، گزینه‌های جراحی برای تاندونیت زانو ممکن است شامل دبریدمان بافت آسیب‌دیده، رهاسازی تاندون یا ترمیم باشد.
روشهای پیشگیری از تاندونیت زانو
اقدامات پیشگیرانه نقش مهمی در مدیریت و کاهش خطر تاندونیت مکرر زانو دارند. این اقدامات ممکن است شامل موارد زیر باشد:
پیشرفت تدریجی فعالیت ها: افزایش تدریجی شدت و مدت فعالیت‌های بدنی، همراه با دوره‌های استراحت مناسب، می‌تواند به جلوگیری از آسیب‌های ناشی از استفاده بیش از حد کمک کرده و خطر تاندونیت را به حداقل برساند.
تکنیک و کفش مناسب: حصول اطمینان از فرم مناسب و استفاده از کفش‌های مناسب و حمایت‌کننده در حین ورزش و ورزش می‌تواند به کاهش استرس روی مفصل زانو و تاندون کشکک کمک کند.
گرم کردن و سرد کردن: درگیر شدن در روال های گرم کردن کامل، از جمله کشش پویا و آماده سازی حرکتی، می تواند به آماده سازی بدن برای فعالیت بدنی و کاهش خطر آسیب کمک کند. خنک شدن با تمرینات کششی و انعطاف پذیری ملایم نیز می تواند به ریکاوری کمک کند.
