تنگی کانال نخاعی گردن وضعیتی است که در آن کانال نخاعی در ناحیه گردنی ستون فقرات باریک می شود و منجر به فشرده شدن نخاع و ریشه های عصبی می شود. این باریک شدن می تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد، از جمله تغییرات مرتبط با سن در ستون فقرات، بیماری های دژنراتیو، تروما یا عوامل ژنتیکی. باریک شدن کانال نخاعی می تواند علائمی مانند گردن درد، ضعف یا بی حسی در بازوها یا دست ها و مشکلات هماهنگی و تعادل ایجاد کند. در موارد شدید، تنگی کانال نخاعی گردن می تواند منجر به عوارض جدی تری مانند فلج یا از دست دادن کنترل مثانه و روده شود.
ستون فقرات گردنی از هفت مهره با شماره های C1 تا C7 تشکیل شده است که در ناحیه گردن ستون فقرات قرار دارند. بین هر جفت مهره یک ساختار بالشتک مانند به نام دیسک بین مهره ای وجود دارد که به عنوان ضربه گیر عمل می کند و امکان حرکت ستون فقرات را فراهم می کند. طناب نخاعی دسته ای از اعصاب است که از کانال نخاعی می گذرد که یک تونل استخوانی است که توسط مهره ها تشکیل شده است. نخاع پیام هایی را بین مغز و بقیه بدن حمل می کند و حرکت و احساس را کنترل می کند.
بیشتر بخوانید : درمان دیسک گردن بدون جراحی
علل تنگی کانال نخاعی گردن
این بیماری می‌تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد که بیشتر به تغییرات مرتبط با سن در ستون فقرات مربوط می‌شود. با بالا رفتن سن افراد، دیسک های بین مهره ای می توانند تحلیل بروند و منجر به از دست دادن قد در دیسک ها و باریک شدن فضای بین مهره ها شود. این می تواند باعث برآمدگی مواد دیسک در کانال نخاعی شود و منجر به فشرده شدن نخاع و ریشه های عصبی شود.
یکی دیگر از علل شایع تنگی کانال نخاعی گردن، تشکیل خارهای استخوانی یا استئوفیت است که می تواند در پاسخ به تحلیل دیسک های بین مهره ای ایجاد شود. این خارهای استخوانی می توانند در کانال نخاعی رشد کنند و فضای موجود برای نخاع را بیشتر باریک کنند. تروما مانند تصادف اتومبیل یا زمین خوردن نیز می تواند با آسیب به ساختارهای ستون فقرات و ایجاد التهاب و تورم در کانال نخاعی باعث تنگی کانال نخاعی گردن شود.
به ندرت، تنگی کانال نخاع گردنی می تواند ناشی از عوامل مادرزادی باشد، مانند کانال نخاعی باریک که از بدو تولد وجود دارد. برخی از افراد نیز ممکن است از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به تنگی کانال باشند، به دلیل شکل یا اندازه ارثی مهره‌ها که خطر فشردگی طناب نخاعی را افزایش می‌دهد.
علائم تنگی کانال نخاع گردن
علائم تنگی کانال نخاع گردنی بسته به شدت فشردگی نخاع و ریشه های عصبی می تواند متفاوت باشد. موارد خفیف تنگی کانال نخاعی گردن ممکن است به هیچ وجه علائمی نداشته باشد یا فقط گاهی اوقات گردن درد یا سفتی ایجاد کند. با این حال، با پیشرفت بیماری، علائم ممکن است در طول زمان ایجاد شده و بدتر شوند.
یکی از شایع ترین علائم تنگی کانال نخاعی گردن درد گردن است که می تواند مبهم و دردناک یا تیز و تیراندازی باشد. درد ممکن است به شانه ها، بازوها یا دست ها تابیده شود و ممکن است با حرکات یا فعالیت های خاص تشدید شود. علاوه بر درد، افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی گردن ممکن است دچار ضعف یا بی‌حسی در بازوها یا دست‌ها شوند که می‌تواند انجام کارهایی را که نیاز به مهارت‌های حرکتی ظریف دارند دشوار کند.
سایر علائم ممکن است شامل مشکلات هماهنگی و تعادل، مانند کلافگی یا مشکل در راه رفتن در یک خط مستقیم باشد. برخی از افراد ممکن است تغییراتی را در حس خود تجربه کنند، مانند احساس سوزن سوزن شدن یا بی حسی در بازوها یا دست ها، یا از دست دادن حس در نواحی خاصی از بدن. در موارد شدید تنگی کانال نخاعی گردن، افراد ممکن است دچار عوارض جدی تری مانند فلج، از دست دادن کنترل مثانه یا روده یا مشکل در تنفس شوند.
تشخیص و درمان
تشخیص تنگی کانال نخاعی گردن معمولاً شامل ترکیبی از معاینه فیزیکی، سابقه پزشکی و آزمایش های تصویربرداری است. پزشک یک معاینه فیزیکی برای ارزیابی قدرت، احساس و رفلکس‌های بازوها و دست ها انجام می‌دهد و ممکن است در مورد علائمی مانند درد، ضعف یا بی‌حسی سؤال کند. سابقه پزشکی ممکن است به شناسایی هر گونه آسیب یا شرایط قبلی که می تواند به علائم این عارضه منجر شود ، کمک کند.
تست های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سی تی اسکن یا اسکن MRI ممکن است برای تایید تشخیص تنگی کانال نخاعی گردن و ارزیابی میزان فشرده سازی نخاع و ریشه های عصبی استفاده شود. اشعه ایکس می تواند همراستایی مهره ها و هرگونه نشانه ای از فرسودگی را نشان دهد، در حالی که سی تی اسکن می تواند تصاویر دقیق تری از ساختارهای استخوانی ستون فقرات ارائه دهد. اسکن MRI می‌تواند بافت های نرم ستون فقرات، از جمله نخاع و دیسک های بین مهره‌ای را نشان دهد و می‌تواند به شناسایی هرگونه فشار یا باریک شدن کانال نخاعی کمک کند.
درمان تنگی کانال نخاعی گردن بستگی به شدت علائم و علت زمینه ای این بیماری دارد. در موارد خفیف، درمان های محافظه کارانه مانند استراحت، فیزیوتراپی و داروهای ضد درد ممکن است برای کمک به کاهش درد و بهبود تحرک توصیه شود. فیزیوتراپی می تواند به تقویت عضلات گردن و قسمت فوقانی کمر، بهبود دامنه حرکتی و کاهش فشار روی نخاع و ریشه های عصبی کمک کند.
در موارد شدیدتر تنگی کانال ، درمان جراحی ممکن است برای از بین بردن فشردگی نخاع و ریشه های عصبی ضروری باشد. گزینه های جراحی برای تنگی کانال نخاعی گردن ممکن است شامل جراحی رفع فشار باشد که شامل برداشتن خارهای استخوانی، دیسک های برآمده یا سایر ساختارهایی است که بر نخاع فشار می آورند. در برخی موارد، جراحی فیوژن ستون فقرات ممکن است برای تثبیت ستون فقرات و جلوگیری از باریک شدن بیشتر کانال نخاع انجام شود.
