تنگی کانال نخاع ، یک وضعیت پزشکی است که شامل باریک شدن کانال نخاعی است که فضای توخالی است که نخاع و ریشه‌های عصبی را در خود جای داده است. این باریک شدن می تواند به نخاع و اعصاب فشار وارد کند و منجر به علائم و ناراحتی های مختلفی شود. این عارضه می تواند در قسمت های مختلف ستون فقرات، از جمله گردن (تنگی ستون فقرات گردنی) یا کمر (تنگی ستون فقرات کمری) رخ دهد.
کانال نخاعی ساختاری تونل مانند است که توسط مهره ها، بلوک های استخوانی ستون فقرات، تشکیل شده است. در داخل کانال نخاعی، نخاع، بخش حیاتی سیستم عصبی مرکزی که سیگنال‌ها را بین مغز و بقیه بدن منتقل می‌کند، جریان دارد. علاوه بر این، ریشه های عصبی از طناب نخاعی منشعب می شوند و از طریق سوراخ های کوچک بین مهره ها از کانال نخاع خارج می شوند.
علل تنگی کانال نخاع
تنگی کانال نخاعی معمولاً در نتیجه افزایش سن و تغییرات دژنراتیو در ستون فقرات ایجاد می شود. علل شایع عبارتند از:
- فتق دیسک: هنگامی که دیسک های بالشتکی نرم بین مهره ها برآمده یا پاره می شوند، می توانند به کانال نخاع نفوذ کنند.
- ضخیم شدن رباط ها: رباط هایی که از ستون فقرات حمایت می کنند ممکن است در طول زمان ضخیم شوند و به فضای داخل کانال نخاعی نفوذ کنند.
- خارهای استخوانی (استئوفیت): رشد غیرطبیعی استخوانی می تواند روی مهره ها ایجاد شود و فضای موجود در کانال نخاعی را کاهش دهد.
- افزایش سن : با بالاترین سن ریسک بروز تنگی کانال نخاع افزایش پیدا می کند.
علائم تنگی کانال نخاعی
باریک شدن کانال نخاعی می تواند منجر به طیف وسیعی از علائم شود که ممکن است از نظر شدت و مکان متفاوت باشد. علائم رایج عبارتند از:
- درد کمر یا گردن
- بی حسی یا گزگز در اندام ها
- ضعف در بازوها یا پاها
- مشکل در راه رفتن، مشکلات تعادل
- درد انتشاری که ممکن است به بازوها و پاها نیز منتشر شود.
- اختلال عملکرد روده یا مثانه (در موارد شدید)
تشخیص تنگی کانال نخاعی معمولاً شامل ترکیبی از ارزیابی تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و مطالعات تصویربرداری مانند اشعه ایکس، ام آر آی (تصویربرداری تشدید مغناطیسی) یا سی تی اسکن (توموگرافی کامپیوتری) است. این آزمایش‌ها به پزشکان کمک می‌کند تا میزان باریکی را تعیین کنند و هر گونه علت زمینه‌ای را شناسایی کنند.
روشهای درمان
انتخاب درمان تنگی کانال نخاعی به شدت علائم و علت زمینه ای بستگی دارد. گزینه های درمانی رایج عبارتند از:
- داروهای ضد درد و التهاب
- فیزیوتراپی برای بهبود قدرت و انعطاف پذیری
- تزریق استروئید اپیدورال برای کاهش التهاب
- وسایل کمکی مانند بریس یا عصا برای حمایت
- جراحی برای برداشتن فشار کانال نخاعی، که ممکن است شامل برداشتن استخوان یا بافت باشد که باعث باریک شدن می شود.
فیزیوتراپی برای تنگی کانال نخاع
فیزیوتراپی یک گزینه درمانی ارزشمند برای افراد مبتلا به تنگی نخاع است، چه در ناحیه گردن (گردن) یا کمر (کمر) باشد. فیزیوتراپیست می تواند یک برنامه ورزشی و توانبخشی شخصی برای کمک به کاهش علائم و بهبود عملکرد کلی و تحرک بیماران مبتلا به تنگی نخاعی طراحی کند. در اینجا نحوه فیزیوتراپی می تواند مفید باشد:
مدیریت درد: فیزیوتراپیست ها می توانند از تکنیک های مختلفی برای کاهش درد ناشی از تنگی نخاع استفاده کنند. اینها ممکن است شامل گرما یا سرما درمانی، اولتراسوند یا تحریک الکتریکی باشد. این روش‌ها می‌توانند به آرامش عضلات، کاهش التهاب و کاهش درد کمک کنند.
تمرینات کششی و انعطاف پذیری: سفتی و کاهش انعطاف پذیری در تنگی نخاع رایج است. فیزیوتراپیست ها می توانند به بیماران تمرینات کششی و انعطاف پذیری خاصی را برای بهبود دامنه حرکتی و کاهش تنش عضلانی آموزش دهند. این تمرینات می توانند ناحیه آسیب دیده مانند گردن یا کمر را هدف قرار دهند تا فشار روی اعصاب کاهش یابد.
ورزش های تقویتی: عضلات ضعیف می توانند به علائم تنگی نخاع کمک کنند. فیزیوتراپی اغلب شامل تمرینات تقویتی است که عضلات حمایت کننده از ستون فقرات را هدف قرار می دهد. ایجاد قدرت و ثبات هسته می تواند به کاهش فشار روی ستون فقرات و بهبود وضعیت بدن کمک کند.
اصلاح وضعیت بدنی: وضعیت نامناسب می تواند علائم تنگی ستون فقرات را تشدید کند. فیزیوتراپیست ها می توانند وضعیت بدن بیمار را ارزیابی کنند و راهنمایی هایی را برای حفظ وضعیت بدنی مناسب در طول فعالیت ها و تمرینات روزانه ارائه دهند. آنها همچنین ممکن است تنظیمات ارگونومیک را برای محیط های کاری و محیط های خانه توصیه کنند.
تمرین تعادل و هماهنگی: تنگی ستون فقرات می تواند بر تعادل و هماهنگی تاثیر بگذارد. فیزیوتراپیست ها می توانند تمرین هایی را برای بهبود تعادل و هماهنگی، کاهش خطر سقوط و آسیب طراحی کنند.
تمرین راه رفتن: مشکل در راه رفتن یکی از علائم شایع تنگی ستون فقرات کمری است. فیزیوتراپیست ها می توانند برای بهبود الگوهای راه رفتن بیماران و آموزش تکنیک هایی برای به حداقل رساندن ناراحتی در حین راه رفتن با بیماران همکاری کنند.
درمان دستی: تکنیک‌های عملی مانند تحرک مفصل و ماساژ بافت نرم می‌تواند توسط فیزیوتراپیست‌ها برای بهبود تحرک مفصل، کاهش تنش عضلانی و تسکین درد استفاده شود.
برنامه‌های ورزشی خانگی: فیزیوتراپیست ها اغلب برنامه‌های ورزشی مناسبی را به بیماران ارائه می‌دهند تا به طور مستقل به توانبخشی خود ادامه دهند. این تمرینات می تواند به حفظ پیشرفت در طول جلسات فیزیوتراپی کمک کند.
بیشتر بخوانید :
