سندرم شانه یخ زده که به عنوان کپسولیت چسبنده نیز شناخته می شود، وضعیتی است که با درد و سفتی در مفصل شانه مشخص می شود. معمولاً در طول زمان به تدریج ایجاد می شود و می تواند به طور قابل توجهی دامنه حرکتی و کیفیت زندگی فرد مبتلا را محدود کند.
سندرم شانه یخ زده یک اختلال اسکلتی عضلانی شایع است که معمولا بزرگسالان بین 40 تا 60 سال را تحت تأثیر قرار می دهد و زنان کمی بیشتر از مردان مستعد هستند. این بیماری با التهاب، زخم و ضخیم شدن کپسول مفصلی که مفصل شانه را احاطه کرده است مشخص می شود. این منجر به ایجاد چسبندگی می شود که حرکت را محدود می کند و باعث درد در شانه آسیب دیده می شود.
بیشتر بخوانید : آرتروز شانه
علائم سندرم شانه یخ زده
علائم شایع شامل درد، سفتی و محدودیت دامنه حرکتی در شانه آسیب دیده است. این وضعیت معمولاً در سه مرحله متمایز پیشرفت می کند:
مرحله انجماد: در این مرحله اولیه، افراد شروع تدریجی شانه درد را تجربه می کنند که با گذشت زمان بدتر می شود. سفتی و دامنه محدود حرکت شروع به رشد می کند و فعالیت های روزمره مانند رسیدن به بالای سر یا پشت سر را به طور فزاینده ای چالش برانگیز می کند.
مرحله یخ زدگی: در مرحله یخ زدگی، درد ممکن است کمی کاهش یابد، اما سفتی و دامنه محدود حرکت به اوج خود می رسد. افراد ممکن است انجام کارهای ساده مانند پوشیدن لباس یا شانه کردن موهای خود را به دلیل محدودیت های شدید در حرکت شانه دشوار بدانند.
مرحله ذوب: در مرحله نهایی که به مرحله ذوب معروف است، علائم سندرم شانه یخ زده به تدریج شروع به بهبود می کند. دامنه حرکتی به آرامی باز می گردد و درد کاهش می یابد و در نهایت به فرد اجازه می دهد تا استفاده کامل از شانه آسیب دیده را به دست آورد.
علل و عوامل خطر
علت دقیق سندرم شانه یخ زده به طور کامل شناخته نشده است. با این حال، عوامل متعددی با افزایش خطر ابتلا به این بیماری مرتبط است، از جمله:
آسیب یا تروما: آسیب های قبلی شانه، مانند شکستگی یا دررفتگی، می تواند احتمال ابتلا به سندرم شانه یخ زده را افزایش دهد.
بی حرکتی: بی حرکتی طولانی مدت مفصل شانه، مانند پس از جراحی یا آسیب، می تواند منجر به ایجاد چسبندگی در داخل کپسول مفصلی شود.
بیماری های سیستمیک: افراد مبتلا به بیماری های خاص مانند دیابت، اختلالات تیروئید یا بیماری های قلبی عروقی بیشتر مستعد ابتلا به سندرم شانه یخ زده هستند.
اختلالات خودایمنی: برخی از بیماری های خود ایمنی، مانند آرتریت روماتوئید، با افزایش خطر ابتلا به کپسولیت چسبنده مرتبط است.
تشخیص سندرم شانه یخ زده معمولاً شامل معاینه فیزیکی کامل، بررسی تاریخچه پزشکی و مطالعات تصویربرداری برای رد سایر علل بالقوه درد و سفتی شانه است. برخی از تست ها و روش های تشخیصی رایج عبارتند از:
معاینه فیزیکی: پزشک یا فیزیوتراپیست دامنه حرکت، قدرت و ثبات مفصل شانه آسیب‌دیده را برای تعیین میزان محدودیت‌ها و شناسایی مناطق خاص درد و ناراحتی ارزیابی می‌کند.
تاریخچه پزشکی: درک تاریخچه پزشکی فرد، از جمله هرگونه آسیب قبلی شانه، بیماری های سیستمیک یا شرایط خودایمنی، می تواند بینش های ارزشمندی در مورد علل بالقوه سندرم شانه یخ زده ارائه دهد.
مطالعات تصویربرداری: اشعه ایکس، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)، یا اسکن اولتراسوند ممکن است برای تجسم ساختارهای داخلی مفصل شانه و شناسایی هر گونه ناهنجاری، مانند التهاب، چسبندگی، یا ضخیم شدن کپسول مفصلی استفاده شود.
درمان سندرم شانه یخ زده
مدیریت شانه منجمد با هدف تسکین درد، بهبود تحرک شانه و بازیابی عملکرد از طریق ترکیبی از درمان های محافظه کارانه و مداخله ای انجام می شود. برخی از روش های درمانی رایج عبارتند از:
فیزیوتراپی: تمرینات و حرکات کششی که متخصص فیزیوتراپی در شریعتی در نظر می گیرد ، می تواند به بهبود دامنه حرکتی، تقویت عضلات اطراف مفصل شانه و کاهش درد و سفتی کمک کند.
داروها: داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) و تزریق کورتیکواستروئید ممکن است برای کاهش درد و التهاب در شانه آسیب دیده تجویز شود.
تحرک مفاصل: تکنیک های درمان دستی، مانند تحرک مفصل و دستکاری های انجام شده توسط یک فیزیوتراپیست، می تواند به شل شدن چسبندگی ها و بهبود تحرک شانه کمک کند.
مداخله جراحی: در موارد شدید که درمان‌های محافظه‌کارانه نمی‌توانند تسکین دهند، ممکن است روش های جراحی مانند رهاسازی کپسول آرتروسکوپی برای حذف چسبندگی و بازگرداندن دامنه حرکتی در مفصل شانه در نظر گرفته شود.
