تاندونیت شانه، همچنین به عنوان تاندونیت روتاتور کاف شناخته می شود، یک بیماری التهابی است که بر تاندون های مفصل شانه تأثیر می گذارد. مفصل شانه یکی از پیچیده ترین و متحرک ترین مفاصل بدن انسان است که طیف وسیعی از حرکت را امکان پذیر می کند. با این حال، این تحرک نیز آن را مستعد آسیب ها و شرایط مختلف از جمله تاندونیت می کند.
درک تاندونیت شانه با دانش اولیه آناتومی شانه شروع می شود. شانه یک مفصل گوی و کاسه ای است که از سه استخوان اصلی تشکیل شده است: استخوان بازو ، کتف (تیغه شانه) و ترقوه. روتاتور کاف، گروهی متشکل از چهار عضله و تاندون‌های آنها، ثبات و حرکت را تسهیل می‌کند. این ماهیچه ها عبارتند از: فوق خاری، زیر خاری، ترس مینور و زیر کتفی.
تاندونیت شانه زمانی رخ می دهد که تاندون های روتاتور کاف تحریک یا ملتهب شوند. این وضعیت می تواند باعث درد، کاهش دامنه حرکتی و مشکل در انجام فعالیت های روزمره شود. تاندونیت می‌تواند هر یک از تاندون‌های روتاتور کاف را تحت تاثیر قرار دهد، اما تاندون فوق خاری بیشتر درگیر است.
بیشتر بخوانید : آرتروز شانه
علائم تاندونیت شانه
علائم می تواند از نظر شدت و مدت متفاوت باشد، اما معمولاً عبارتند از:
درد: این شایع ترین علامت است. درد ممکن است تیز یا مبهم باشد و می تواند با حرکت بدتر شود، به خصوص هنگام بالا بردن بازو بالای سر یا بلند کردن اجسام.
حساسیت: شانه ممکن است حساس به لمس باشد، به ویژه در ناحیه ای که تاندون ملتهب است.
تورم: التهاب می تواند باعث تورم در داخل و اطراف تاندون آسیب دیده شود.
کاهش دامنه حرکتی: درد و التهاب می‌تواند دامنه حرکتی شانه را محدود کند و انجام فعالیت‌هایی که شامل رسیدن یا بلند کردن شانه است را دشوار می‌کند.
ضعف: شانه ممکن است احساس ضعف کند، به ویژه در هنگام حرکاتی که تاندون آسیب دیده را درگیر می کند.
بیشتر بخوانید : سندرم شانه یخ زده
علل و عوامل خطر
تاندونیت شانه می تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد که اغلب شامل استرس های مکرر یا آسیب های حاد می شود. علل شایع عبارتند از:
حرکت تکراری: فعالیت هایی که شامل حرکات تکراری بالای سر هستند، مانند شنا، تنیس یا نقاشی، می توانند منجر به استفاده بیش از حد و التهاب تاندون های شانه شوند.
افزایش سن: با افزایش سن افراد، تاندون های شانه تحلیل رفته و مستعد التهاب و پارگی می شوند.
وضعیت نامناسب: حفظ وضعیت بدنی نامناسب، به ویژه شانه های دراز و یا گرد، می تواند فشار اضافی بر روی تاندون های شانه وارد کند.
آسیب حاد: آسیب ناگهانی، مانند زمین خوردن یا بلند کردن یک جسم سنگین، می تواند باعث التهاب حاد یا پارگی در تاندون های شانه شود.
گیرافتادگی شانه: این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که تاندون‌های روتاتور کاف توسط استخوان‌های شانه فشرده یا فشرده می‌شوند که منجر به التهاب می‌شود.
شرایط زمینه ای: برخی از شرایط پزشکی، مانند دیابت یا آرتریت روماتوئید، می توانند خطر ابتلا به تاندونیت را افزایش دهند.
تشخیص التهاب تاندون های شانه معمولاً شامل ترکیبی از تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و مطالعات تصویربرداری است:
سابقه پزشکی: پزشک در مورد علائم بیمار، شروع آنها و هرگونه فعالیتی که ممکن است در ایجاد این بیماری نقش داشته باشد، سوال خواهد کرد.
معاینه فیزیکی: پزشک شانه را از نظر علائم حساسیت، تورم و کاهش دامنه حرکتی معاینه می کند. آنها همچنین ممکن است آزمایش های خاصی را برای ارزیابی عملکرد تاندون های روتاتور کاف انجام دهند.
مطالعات تصویربرداری: اشعه ایکس می تواند به رد سایر بیماری ها مانند شکستگی یا آرتریت کمک کند. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا اولتراسوند ممکن است برای تجسم بافت‌های نرم، از جمله تاندون‌ها، و تایید تشخیص تاندونیت استفاده شود.
درمان تاندونیت شانه
هدف درمان التهاب تاندون های شانه کاهش درد، التهاب و بهبود عملکرد شانه است. گزینه های درمانی را می توان به روش های غیر جراحی و جراحی تقسیم کرد.
درمان های غیر جراحی
استراحت: اجتناب از فعالیت هایی که درد را تشدید می کنند بسیار مهم است. استراحت باعث کاهش التهاب می شود و از آسیب بیشتر به تاندون ها جلوگیری می کند.
یخ درمانی: قرار دادن کمپرس یخ روی شانه می تواند به کاهش التهاب و کاهش درد کمک کند. یخ باید به مدت 15-20 دقیقه چندین بار در روز اعمال شود.
داروها: داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی بدون نسخه (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن، می توانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند. در برخی موارد، پزشک ممکن است داروهای قوی تری تجویز کند.
فیزیوتراپی: فیزیوتراپیست می تواند یک برنامه ورزشی سفارشی برای تقویت عضلات شانه، بهبود انعطاف پذیری و بازگرداندن دامنه حرکتی طراحی کند. تکنیک هایی مانند اولتراسوند یا تحریک الکتریکی نیز ممکن است برای کاهش درد و التهاب استفاده شود.
تزریق کورتیکواستروئید: در موارد درد شدید و التهاب، ممکن است تزریق کورتون به صورت مستقیم انجام شود.
اصلاح فعالیت: تغییر روش انجام برخی فعالیت ها یا اجتناب از حرکات خاصی که علائم را تشدید می کند می تواند مفید باشد.
گرما درمانی: اعمال گرما روی شانه می تواند به شل شدن عضلات و بهبود جریان خون کمک کند، که می تواند به روند بهبودی کمک کند. گرما درمانی معمولاً پس از گذراندن مرحله حاد اولیه توصیه می شود.
درمان های جراحی
جراحی معمولاً آخرین راه حل برای تاندونیت شانه در نظر گرفته می‌شود و معمولاً تنها زمانی توصیه می‌شود که درمان‌های محافظه‌کار نتوانسته اند تسکین دهند، یا اگر پارگی قابل توجهی تاندون وجود داشته باشد.
توانبخشی پس از جراحی
توانبخشی بخش مهمی از روند بهبودی پس از درمان تاندونیت شانه است. اهداف توانبخشی بازگرداندن قدرت، انعطاف پذیری و عملکرد به شانه است. یک برنامه توانبخشی جامع معمولاً شامل موارد زیر است:
تمرینات دامنه حرکتی: این تمرینات به بازیابی دامنه کامل حرکت شانه کمک می کند. آنها ممکن است شامل چرخش آونگ، دایره شانه و تمرینات کششی باشند.
تمرینات تقویتی: تقویت عضلات اطراف مفصل شانه، به ویژه عضلات روتاتور کاف و کتف، برای جلوگیری از آسیب های بعدی ضروری است. تمرینات ممکن است شامل نوارهای مقاومتی، وزنه ها و حرکات خاصی باشد که این عضلات را هدف قرار می دهند.
آموزش عملکردی: شامل تمرین حرکات و فعالیت هایی است که با زندگی روزمره یا ورزش بیمار مرتبط است. تمرین عملکردی کمک می‌کند تا اطمینان حاصل شود که شانه می‌تواند خواسته‌هایی را که بر روی آنها قرار می‌گیرد، انجام دهد.
بازگشت تدریجی به فعالیت ها: این مهم است که به تدریج فعالیت هایی را که قبلاً دردناک یا دشوار بودند، مجدداً معرفی کنید. این به جلوگیری از آسیب مجدد کمک می کند و به شانه اجازه می دهد تا با سطوح فزاینده استرس سازگار شود.
